دو ساحت متفاوت از تجربه‌ی بشری موجود است. در فارسی ما به هردوی آن‌ها تجربه می‌گوییم. یکی تجربیات روزمره‌مان است، مثل تجربه‌ی سرماخوردگی یا زیر دوش آب داغ رفتن یا غمگین شدن بابت حرف یک دوست. دیگری تجربه‌ای است که در چهره‌ی آفتاب سوخته‌ی یک پیرمرد خراسانی می‌بینی. تجربه‌ای که آن را زیسته است. ما تجربه‌ی زیسته‌ی خویشیم. من ۱۴۰۰ را زیستم. من از این پس تا پایان عمر، رنگ تجربه‌ی ۱۴۰۰ را بر خویش دارم. جای این زخم نامردمان تا انتها بر پیشانی من ماند. تمام تجربیات ساده‌ی نوع اول، زمان‌مندند. اما تجربه‌ی زیسته، خود، کل زمان است. کل زمانی است که بر ما رفته است. کل عمر است.
 
 
 
بخشی از کتاب یادداشت‌های ۱۴۰۰، سال شک، بی‌شک